KUYUDAN ANCAK KENDİ BAŞINA ÇIKABİLİRSİN

“İlaç kullanacak seviyeye gelmişsin Mert…”

Son 5 yıldır bu cümleyi 3 defa duydum. Son 5 yıldır 3. kez kendimi burada, psikologla konuşurken buluyordum.

Yine kendimi kuyunun dibinde hissediyordum. Bu hastalıktan kurtulalı henüz 2 sene olmamıştı ki davetsiz misafir yine hayatıma girdi.

“Duyuyorsun beni değil mi Mert, ilaç kullanacak seviyeye gelmişsin dedim…”

Sahi neydi beni bu seviyeye getiren? Psikoloğun ilaç kullanacak seviyeye gelmişsin dediği… Hem gerçekten ilaç işe yarıyor muydu ki? Benim bu sözde hastalığımı geçiriyor muydu, yoksa sadece tekrar yüzeye çıkana kadar hayatımdaki sorunların üzerini mi örtüyordu?

“Niye susuyorsun Mert? Daha önce ilaç kullandığında kendini iyi hissetmiştin, öyle değil mi?”

Tabiiii… Kazan dairesindeki yangını bana haber veren uyarı sistemini kapatmamı ve hiçbir şey yokmuş gibi gemiyi kullanmaya devam etmemi sağlamıştı. Fakat kazan dairesindeki yangın devam ediyordu. Üstüne üstlük hiçbir şey yokmuş gibi güvertede güneşleniyordum. Gerçek anlamda ilaçla hiçbir zaman toparlanamamıştım.

“Tamam… Bu günlük burada bırakalım. Konuştuklarımızı düşün istersen, nasıl ilerleyeceğimize bir sonraki görüşmemizde karar veririz.  Bu arada yaklaşık 1 saattir konuşuyoruz, seans başlamadan önceki haline göre şimdi nasıl hissediyorsun?”

Harika! Müthiş! Şimdi camı açıp dünyanın en mutlu insanıyım diye haykıracağım!

Psikolog ile görüşmem gerçekten işe yarıyor mu? Yoksa kendimi mi avutuyorum? Beni yalnız bırakmayan olumsuz düşüncelerden kurtulabilmemi sağlayabilecek mi? Sanırım bir sonraki görüşmeye gelmeyeceğim.

Psikologdan çıktıktan sonra kendimi sokaklara vurdum. Yürürken yaşamımın değerlendirmesini yapmaya başladım. Hayatımda hep mutlu olduğumu düşünüyordum. Dışardan bana bakan biri her şeyin harika gittiğini düşünürdü. Hayatı deneyimlemeyi, her şeyi yaşamayı kendime amaç edinmiştim. Hayatımı hep yeniliklerle dolduruyordum. Yeni yerler, yeni yemekler, yeni tecrübeler, yeni insanlar, yeni ilişkiler… Adeta “yüreğinin götürdüğü yere git!” sözünü kendime ilke edinmiştim. Ama ne yaparsam yapayım sanki içimde hep bir boşluk kalıyordu, o boşluğu dolduramıyordum.

Kendimi biraz daha iyi hissetmek umuduyla yolda karşıma çıkan bir pastaneye girdim. Sevdiğim bir tatlı sipariş ettim. Etrafımda kahkahalar atan insanları izlerken garson tatlıyı getirdi. Bir kaşık aldım, arkama yaslandım, gözlerimi kapattım ve hayatımı gözden geçirmeye devam ettim.

Bugüne kadar kendimi mutlu etmek için yaptığım şeyleri düşünmeye başladım. Bütün bu yaptıklarım hep daha iyi hissedebilmek ve daha mutlu olabilmek çabası içindi. Fakat bu aktiviteler beni sadece anlık olarak rahatlatıyordu. Evet, belki o an kendimi iyi hissediyordum ama bu hissiyatlar kalıcı olmuyordu. Kısa bir süre sonra tekrar o kuyuya geri düşüyordum.

Gittiğim enerji seansları… Düzenli katıldığım nefes çalışmaları… ”Kendini İyi Hisset” kampları… Ritüeller, seremoniler, sevgi çemberleri…

Hepsi çok eğlenceli gibi görünüyordu ama bende bir davranış değişikliği oluşturuyorlar mıydı? Yoksa keyifli birer oyalanma, vakit geçirme aktiviteleri miydi?

Gerçekten değişmek için bir çaba gösteriyor muydum? Evrene gönderdiğim pozitif mesajlarla ve yaptığım olumlamalarla acaba sadece sonucu mu istiyordum? Sonuca odaklanmak yerine acaba istediklerimin sebeplerini mi oluşturmalıydım?

Bütün bu düşünceler yine içimi sıkmıştı, kendimi yine çaresizliğin ortasında hissederken bir ses kafamdaki gürültüyü dağıttı:

“Aa Mert, ne yapıyorsun burada?”

Beraber büyüdüğüm ve yıllardır görmediğim çocukluk arkadaşım Arda, gülümseyerek karşımda duruyordu. Masama oturarak heyecanlı bir şekilde konuşmaya devam etti.

“Görüşmeyeli nasılsın Mert, hayat nasıl gidiyor?”

Arda her zaman bana destek olmuştu, beni çok iyi anlardı. Okul yıllarımızda da hep arkamı kollamıştı. Onu çoğunlukla bir abi olarak görmüştüm. Bu sebeple hayatımın gidişatını bütün şeffaflığıyla ona anlattım.

Beni dikkatlice dinledikten sonra gözlerimin içine bakarak konuşmaya başladı.

“Belki artık değişimin vakti gelmiştir. Şu ana kadar verdiğin kararlar belli ki seni dününden daha iyi ve daha güçlü yapmamış. Hep aynı şeyleri yaparak farklı bir sonuç beklemek gerçekçi değil.”

Heyecanla öne doğru atıldım:

“Ne yapmam gerekiyor peki?”

Arda da öne doğru eğildi ve biraz daha yavaş konuşmaya başladı.

“Hayatta istediğin şeyler için çaba harcaman gerekiyor. Çünkü hayat senin oluşturduğun sebeplere göre tepki veriyor. Sebeplerini oluştururken de hayatın yasaları ile uyumlu olman gerekiyor.”

Kafam karışmıştı…

“Nasıl sebep oluşturabilirim? Nedir bu yasalar? Nasıl uyumlu olabilirim?”

Arda kendinden emin bir şekilde cevap verdi.

“Bütün bu soruların cevapları Deneyimsel Tasarım Öğretisi eğitimlerinde… Şimdiye kadar bir sürü şey denemişsin, birçok kapı çalmışsın. Hayatında tecrübelerin olmuş. Fakat kıymetli olan, tecrübeleri deneyimlere dönüştürebilmek. Senin yapman gereken, ufacık bir adım atıp başlayabilmek. Bu eğitimler belki o küçük adımları büyük sıçramalara dönüştürür, kim bilir.”

Başımı öne eğdim…

“Ben uzun bir süredir kendimi pek iyi hissetmiyorum. Daha mutlu olduğum bir zamanda gitmem daha iyi olabilir. Şu anda benim için doğru zaman değil.”

Arda yüzündeki gülümsemeyi bırakmadan kaşlarını çattı.

“Asıl şu an tam doğru zaman… Zaten hep erteleyerek, hep kaçarak bu durumlara geliyoruz. Daha ne kadar “bir şeyler ters gidiyor” sinyallerine kulak tıkayacaksın. Daha ne kadar attığın yanlış adımların sonuçlarından göz çekeceksin. Değişimini sadece ve sadece sen kendin başlatabilirsin. Bir başkası sihirli bir değnekle bu değişiklikleri sağlayamaz. Eğer bir şeylerin değişip ve dönüşmesini istiyorsan bunu sen yapmalısın. Hayatı suçlamadan, bir şeylerin değişmesini beklemeden kendinden başlamalısın. Sen kendini dönüştürdükçe hayatın ve çevren dönüşecek.”

Arda artık gitmesi gerektiğini söyleyerek masadan kalktı ve en kısa zamanda tekrar görüşelim diyerek uzaklaştı.

Ben bir süre daha oturmaya devam ettim. Hava kararmaya başlayınca artık evime gitmeye karar verdim. Tam yerimden kalkmıştım ki telefonuma bir mesaj geldi. Arda bana bir sonraki eğitimin detaylarını göndermişti. Ayrıca mesajın altına da bir cümle eklemişti. Okuyunca beni oturduğum yerden fırlatan o cümle…

Bu kuyudan ancak kendi başına çıkacaksın, başka yol yok…