Günümüzde insan, hayatı kolaylaştırmak için üretiyor. Oysa marifetlerini hadım edecek türlü buluşlara imza atıyor. Mesela bestekârlar, beste yapmak için ilham perilerini beklerlerdi. Artık günlerini kalem kağıtla bir odada geçirmek zorunda değiller. Havacılık firmaları, pilot adaylarına binlerce dolar yatırım yapmak zorunda değil. İç mimarlar mağaza dekorasyonu yapmak için artık dirseklerini çürütmeyecek. Bugün süt sağmak için maaş ödenmesi gereken birine ihtiyaç yok. Bir taksi şoförüne de ihtiyaç yok. Patates doğrayan makineler, robot süpürgeler... Peki ne olacak böyle? İnsan açlığı yönünde disiplinli hareket ederek marifet kazanır. Eğer açlık var fakat hareket yoksa insan gelişemez. İnsanın istediği sonuçlara yapay bir zekayla ulaşması onu geriletir. Kendi düşünmediği için bilinci daralır. İstekleri kararlarının kontrolünü ele geçirmeye başlar. Oysa insanın gerçeği arayabilmesi için düşünce sistemi aktif olmalıdır. Fakat düşünceyi hadım edecek sistem geliştirilirse insanın ...

Net miyim? Gerçekten, net miyim? Bu isteğime zıt olan her şeyi gözden çıkaracak kadar… Diğer seçeneklerimden vaz geçecek kadar… Seçenekler arasında kararsız kalmayacak kadar… Net miyim? Bunu istiyorum ama gerçekten istiyor muyum? Bunun karşılığında kurbanlar verebilecek miyim? Yoksa ufak bir pürüzle karşılaştığımda şikâyet etmeye mi başlayacağım? “ Aslında başka alternatiflerim de var ” diye düşünecek miyim? Diğer seçeneklerin, beni rahatlatan imkanların üzerini çizebilecek miyim? Bu isteğimde kendimi seçeneksiz bırakabilecek miyim? Hedefimi değil, o hedefe giderken ki yöntemlerimi çeşitlendirebilecek miyim? Baskılar geldiğinde yürümeye devam edecek miyim? Bütün dünya karşımda duruyormuş gibi hissettiğimde devam edebilecek miyim? Yoksa yapmam gerekenleri yarıda mı bırakacağım? O iyi bildiğim haz kaçamaklarına mı meyledeceğim? İnsan bedelini göze aldığı kararları vermelidir. Karar verirken etraflıca düşünmem gerektiğini biliyorum. Bu işin getireceği bedelleri tartmam gerek...

“İlaç kullanacak seviyeye gelmişsin Mert…” Son 5 yıldır bu cümleyi 3 defa duydum. Son 5 yıldır 3. kez kendimi burada, psikologla konuşurken buluyordum. Yine kendimi kuyunun dibinde hissediyordum. Bu hastalıktan kurtulalı henüz 2 sene olmamıştı ki davetsiz misafir yine hayatıma girdi. “Duyuyorsun beni değil mi Mert, ilaç kullanacak seviyeye gelmişsin dedim…” Sahi neydi beni bu seviyeye getiren? Psikoloğun ilaç kullanacak seviyeye gelmişsin dediği… Hem gerçekten ilaç işe yarıyor muydu ki? Benim bu sözde hastalığımı geçiriyor muydu, yoksa sadece tekrar yüzeye çıkana kadar hayatımdaki sorunların üzerini mi örtüyordu ? “Niye susuyorsun Mert? Daha önce ilaç kullandığında kendini iyi hissetmiştin, öyle değil mi?” Tabiiii… Kazan dairesindeki yangını bana haber veren uyarı sistemini kapatmamı ve hiçbir şey yokmuş gibi gemiyi kullanmaya devam etmemi sağlamıştı. Fakat kazan dairesindeki yangın devam ediyordu. Üstüne üstlük hiçbir şey yokmuş gibi güvertede güneşleniyordum. Gerçek anlam...

Her hikâye bir yolculukla başlar. Ya biri yola çıkar yeni yerlere giderdi ya da yeni birinin yolu bizim köye düşerdi. Büyüklerimizden dinlediğimiz ne varsa hepsi bir yolculuğun sonucuydu. Bizim hikâye de öyle başladı. Aslı öğretmen doğu görevini icra etmek üzere hiç bilmediği köye doğru yola çıktı. Yeni öğretmen olmanın sevinciyle evinden uzaklaşmanın hüznü ve bilmediği yere gidecek olmanın verdiği kaygı hepsi bir arada genç öğretmeni oldukça tedirgin ediyordu. Önce şehir merkezine ardından ilçeye ulaştı. Görevli olduğu köye günde sadece bir otobüs bulunduğu için ilçe terminalinde saatlerce bekledikten sonra köye ulaştı. Muhtar, Aslı öğretmeni karşılamaya geldi ve kendisine yardımcı oldu. ÇOCUKLARLA TANIŞMA Aslı öğretmen ertesi gün heyecanla okula gitti. Sınıfa girince öğrenciler öğretmenlerini baştan aşağıya süzdüler. Uzun boylu, geniş omuzlu öğretmen pantolonun üzerinden dizine kadar uzanan çizmeleriyle hepsinin dikkatini çekti. At kuyruğu bağladığı saçlarıyla zaten geniş ola...