Her mazlum kendi zalimini oluşturur… Hayatının bir yerlerinde güçsüz düştüğü anlar olur insanın. Gücümüzün yetmediği yerdeki tepkilerimiz nasıldı? İlk mazlum olduğumuz yerden sonra elimize geçen güçle nasıl davrandık? Okuldaki çocuklardan dayak yiyip bahçedeki köpek yavrusundan hıncımızı aldığımız noktaya bakarak başlamalı insan. Ya da iş yerindeki müdürümüze karşı susmalarımız ve iş arkadaşlarımıza adaletsiz iş paylaşımı yaparak sesimizi yükselttiğimiz yere mi bakmamız lazım? Evdeki huzursuzluğun, eşimizle olan kötü ilişkimizin sebebi neydi? Çocuklarımız… Gücümüzün yettiği evladımıza mı yükseldi sesimiz… Her şey her şeyle ilişkili… En güçsüz olduğumuz yerdeki tepkilerimiz, güçlü olduğumuz yerdeki merhametimizi belirler. Beş kişi iken bir adama dayak atmak mı marifetimiz… Yoksa savunmamız gereken kişileri, değerleri korurken yalnız kaldığımızda duruşumuzu sergilemek mi kıymetli olan.  En korktuğu yerde verilmesi gereken tepkiyi vermek cesur yapar insanı. Aslında cesaretimiz arttığı...

  Aysel sabah uyandı ve “işe giderken bugün ne  giyeceğim”sorusuna  cevap ararken, pencereden dışarıya bakarak karar vermek istedi. Yerler kupkuruydu. Ancak gökyüzündeki bulutlar kararmış, iç içe geçmiş, koyu gri bir haldeydi. Buna rağmen Aysel için yerlerin kuru olması kıyafet seçimi için karar vermesinde yeterliydi. Aslında satın aldığından beri aklında olan elbiseyi giymek için adeta bahane arıyordu. Ve o çok sevdiği beyaz elbisesini giyip çıktı. Yürürken havanın hafif ısı kaybetmesi onu hiç endişelendirmedi. Gökyüzünde beliren ışık  hüzmesi  de onu panikletmedi. Elbisesinin ona ne kadar yakıştığını, ne kadar güzel göründüğünü düşünüyordu içinden. Birkaç saniye sonrasında bir gürültü duydu. Bu gürültü yüklü bulutların birbirine çarptığında çıkardığı sesti… Ve ardından omzuna düşen yağmur tanelerine de aldırış etmedi ve birkaç dakika sonra bardaktan boşanırcasına yağan yağmur onu sırılsıklam etmiş ve sinirlerini bozmuştu. Bir şekilde yapıp edip, bu durumun sor...